Kamień w układach chłodniczych

W instalacjach chłodniczych spotykamy dwa typy osadów: organiczne i nieorganiczne. Ich występowanie prowadzi do spadku przepływu medium (wody) oraz obniżenie sprawności wymienników ciepła. Zmniejszenie wymiany cieplnej powoduje zmniejszenie wydajności, a w konsekwencji zmniejszenie produkcji.

Kamień wodny może mieć różny skład chemiczny oraz właściwości fizyczne. Można wyróżnić kilka podstawowych typów kamienia wodnego, jak np. kamień węglanowy w dwóch odmianach: gąbczasty (powstały z CaCO3) lub twardszy (powstały z CaSO4), twardy kamień siarczanowy (utworzony z CaSO4), nierozpuszczalny w kwasie solnym i siarkowym) oraz wyróżniający się spomiędzy wszystkich kamieni wodnych największą twardością kamień krzemianowy (zbudowany z CaSiO3 i MgSiO3).

Głównymi czynnikami odpowiadającymi za powstawanie kamienia w instalacjach chłodniczych są jakość wody uzupełniającej oraz sposób prowadzenia układu. W układzie, który jest nieustannie monitorowany, gdzie dokonuje się regularnego odsalania i dodaje się odpowiednich środków chemicznych osadzanie się kamienia zostaje powstrzymane. Oczywiście najlepszą metodą walki z kamieniem wodnym jest zapobieganie przed jego wystąpieniem poprzez stosowanie wody o odpowiednich parametrach. Jeśli jednak doszło już do skażenia kamieniem, należy użyć środków chemicznych, które pozwolą go usunąć. Używa się tu inhibitorów korozji, które na metalowych elementach instalacji wytwarzają specjalny film ochronny oraz biocydów, czyli preparatów biobójczych hamujących rozwój bakterii, glonów oraz grzybów gromadzących się na ścianach instalacji. Uzdatnianie i kondycjonowanie wody są zatem nieodzowne w pracy układów chłodniczych.